Mijn moeder was een huisvrouw in de tijd dat Mies Bouwman hoge kijkcijfers had met ‘1 van de 8’, de melkboer met een kar flessen melk aan de deur bracht en wij knikkerden omdat het knikkertijd was, en met tollen speelden omdat het tollentijd was. Een tijd van thee met koekjes als je uit school kwam, woensdagmiddag televisie en een warm gevoel van onbezorgd opgroeien. Mijn moeder was mijn moeder en mijn was mijn vader. Je kunt daar van alles van vinden, door het met de ogen van nu te houden tegen historisch perspectief, maar het was duidelijk en veilig. 

In onze moderne samenleving zijn onze verwachtingen van intieme relaties veranderd. We verwachten nu dat onze partners niet slechts één rol vervullen, maar vele – praatpaal, geliefde, kinderverzorger, psycholoog, kok, speelkameraad, verpleegster – rollen die ooit verdeeld waren over een heel dorp. Terwijl deze hoge verwachtingen voortkomen uit onze behoefte aan verbinding en begrip, kunnen ze ook een zware last leggen op onze relaties.

Om dit te begrijpen, moeten we eerst terug naar het dorp – niet letterlijk, maar als metafoor voor een tijd waarin het leven minder gecompliceerd was, en relaties duidelijker gedefinieerde rollen hadden. In deze dorpsgemeenschappen, waar iedereen een specifieke taak had, waren de rollen helder en werd van niemand verwacht dat hij of zij alles was voor iedereen.

In contrast, in onze hedendaagse individualistische samenlevingen, is de verantwoordelijkheid voor het vervullen van deze rollen vaak op één persoon gelegd – onze partner. Dit kan zorgen voor een gevoel van overbelasting en onvermogen om aan de verwachtingen te voldoen. Het is een taak die zelden volmaakt kan worden uitgevoerd en dit leidt vaak tot teleurstelling, miscommunicatie en zelfs tot het beëindigen van de relatie.

Ten eerste is er de verwachting dat onze partners onze praatpalen zullen zijn, altijd bereid om te luisteren en te ondersteunen, ongeacht de eigen gevoelens of behoeften op dat moment. Daarnaast worden ze geacht de rol van liefhebber perfect te vervullen, altijd in tune met onze behoeften en verlangens. Ze moeten ook in staat zijn om voor onze kinderen te zorgen, niet alleen in termen van hun fysieke welzijn, maar ook in termen van hun emotionele en mentale groei.

Onze partners worden ook verwacht psychologen te zijn, in staat om te navigeren door de complexe wateren van onze geest en altijd bereid om hulp en begeleiding te bieden. Ze moeten koks zijn, klaar om voedzame en smakelijke maaltijden te bereiden. Ze worden verwacht speelkameraden te zijn, altijd klaar voor avontuur en plezier, en tegelijkertijd verpleegkundigen, klaar om voor ons te zorgen als we ziek zijn.

Dit zijn niet alleen onrealistische verwachtingen, maar ze zijn ook oneerlijk. Ze leggen een zware last op de schouders van onze partners en zetten de relatie onder druk. Niet alleen dat, maar ze negeren het feit dat elk individu uniek is, met eigen talenten, beperkingen en behoeften.

Het is belangrijk om te erkennen dat, hoewel het natuurlijk is om te willen dat onze partners veel voor ons betekenen, het niet eerlijk of gezond is om te verwachten dat ze alles zijn. Een meer evenwichtige benadering zou zijn om te erkennen dat iedereen verschillende rollen kan spelen in ons leven. Vrienden, familie, mentoren en professionals kunnen ook waardevolle bronnen van ondersteuning en zorg zijn.

In plaats van te verwachten dat onze partners al deze rollen vervullen, moeten we leren hoe we een steunnetwerk kunnen opbouwen dat bestaat uit verschillende mensen die verschillende behoeften vervullen. Door dit te doen, kunnen we de druk op onze relaties verminderen en een gezondere, meer bevredigende dynamiek creëren.

De verwachting dat onze partners al deze rollen vervullen is een product van onze moderne samenleving, maar het is een die onnodige druk legt op onze relaties. Door te leren hoe we onze verwachtingen kunnen aanpassen en een breder steunnetwerk kunnen opbouwen, kunnen we gezondere, meer bevredigende relaties cultiveren die niet alleen groeien, maar ook bloeien.